Schetsen van de Israël solidariteitsreis 2002, CvI [dag 2]

Dag 2, di 16 april

	Rechten lijnen en cirkels. Dat zijn de motieven die steeds terug komen in de architectuur van het nieuwe Hooggerechtsgebouw in Jeruzalem, cirkels der gerechtigheid en rechte lijnen van het recht (heb ik zo gauw niet in de Bijbel terug weten te vinden). Er is een mozaïk uit een opgegraven synogage uit de 5e eeuw op gehangen, om geen kaal administratiegebouw te zijn. Maar dat is het zeker niet...
De grondwet van Israel is nog altijd in ontwikkeling. Voorlopig is er, naast de Tora, de jurispredentie uit de Britse en zelfs de Turkse tijd. De bibliotheek is er dan ook naar...
De ingang van een rechtzaal is in de vorm van een poort, rechters zaten in de poort, in het oude testament. Een opschrift ergens in het gebouw is een citaat van Levicus 19:36
	Daarna gingen we door naar Yad Vashem. Van Jesaja 55:13 [..] "en het zal den HEERE wezen tot een naam, tot een eeuwig teken, dat niet uitgeroeid zal worden." Herinnering, gedenken, waarschuwing. Er is weer veel anti-semitisme in de wereld. Wat gebeurt in Europa moet ook dienen tot waarschuwing. Yad Vashem is ook bedoeld voor de nieuwe bevolking, bovendien komen de meeste Joden in Israël uit de Arabische wereld, niet Oost-Europa.
Het kindermomument: bouwmateriaal groeit uit natuursteen, zo onnatuurlijk is het moorden van kinderen.
	De 'klassefoto' van witte stenen, wreed afgebroken.
	Het standbeeld voor Janus Korczak (1878-1942), de indertijd zelfs bij de Duitsers beroemde kinderpsycholoog en kinderboeken schrijver, die van de Duitsers niet mee hoefde, maar wel mee ging met zijn weeskinderen, naar Treblinka in 1942 en daar om kwam.
Een esdoorn in Theresienstad ingesmokkeld waarmee de kinderen in 1944 Tu-Bishvat hebben gevierd door het te planten onder leiding van hun lerares Irma Lauscher. Kinderen en lerares kwamen om, maar de esdoorn heeft het overleefd, hier in Yad Vashem staat een boompje van een stek daarvan...
	De "Tent van der Herinnering" is van onderen van basaltsteen, wat overblijft van een vulkaanuitbarsting, zoals zij die de Holocaust hebben overleefd zwart geblakerd zijn. Onder de steentjes ligt ook as uit de crematoria.
11:00 de sirene gaat weer. Op Mount Herzl zijn al weer bijna 19.000 oorlogsgraven, het blijft doorgaan. Het monument voor de 40.000 Joodse strijders die hebben meegevochten tegen de Duiters.
Over de transporten van de Holocaust is niet zo heel veel bekend. Daarin stierven veel mensen, dit kunstwerk is een trein die in het niets eindigt, en de mensen meeneemt de afgrond in. De wagon is authentiek. Van dezelfde kunstenaar als het kindermonument. Op de muur er tegenover staat het verhaal van één overlevende: "Meer dan 100 mensen waren bijéén gepakt in onze veewagen. Het is onmogelijk om de tragische situatie te beschrijven in onze lichtdicht gesloten wagon. Iedereen verdrong zich bij een klein luchtgaatje. Ik vond een scheur in een van de vloerplanken, waar ik mijn neus in duwde om een beetje lucht te krijgen. De stank in de veewagen was ondragelijk. Mensen deden hun behoefte in alle vier de hoeken van de wagon... Na enige tijd kwam de trein plotseling tot stilstand. Een schildwacht kwam de wagon binnen. Hij kwam ons beroven. Hij nam alles af wat niet goed was verstopt. Geld, horloges, waardevolle spullen.... Water! We smeekten het treinpersoneel, we zouden ze goed betalen. Ik betaalde 500 zloti en kreeg een mok water, ongeveer een halve liter. Toen ik begon te drinken, viel een vrouw, wiens kind was flauw gevallen, op me aan. Ze was vastbesloten dat ik wat water voor haar zou overlaten. Dat deed ik, en keek naar het kind dat dronk. De toestand in de wagon verslechterde. De wagon blaakte in de zon. De mannen lagen half naakt op de grond. Sommige vrouwen lagen in hun ondergoed. Mensen worstelden om een hap adem te kunnen nemen en sommigen bewogen al niet meer. De trein kwam bij het kamp aan, velen lagen levenloos op de bodem van de veewagen. Sommigen leefden niet meer. In een veewagen naar het dodenkamp - Verslag van een overlevende."
	De vallei van de verdwenen gemeenten. Overal waar joden woonden hebben ze veel gegeven aan hun omgeving, dat moeten ze nu missen!
Hadassa Medisch Centrum, de Hebreeuwse naam van Esther, die zorgde voor haar volk; de grootste vrouwenorgnisatie ter wereld zou je kunnen zeggen. Twee medical centres, Hier is het Hadassa ziekenhuis, belangrijk research en opleidingscentrum. De synagoge heeft de beroemde ramen van Marc Chagal. Kunstwerken met name glas in lood van Chagal vind je over heel Europa. 12 ramen, behalve gekleurd glas ook geschilderd. Voor de 12 zonen van Jakob. "Ik roep tot U God op uit de diepte", vandaar de uitdieping in het midden; het is een orthodoxe synagoge, zoals 99% van de synagogen in Israel. Lunch in Kibutz Ramat Rachel, of wel hoogvlakte van Rachel, omdat je op het graf van Rachel uit kijkt. Ook hebben we hier ansicht kaarten gekocht of het een lieve lust was.
	We zijn door de wijk Gilo gereden, waar de beschietingen vanuit Beit Jala plaatsvinden; -vonden eigenlijk. De schutters hebben nu hun handen vol. Achitofel de giloniet, komt het vandaan. Je ziet hier rechts de betonnen platen, die opgezet zijn om de wijk te beschermen. Voor ons, aan de andere kant van de valei ligt Beit Jala, waaruit geschoten wordt. Je ziet ook hoe kunstig het beton beschilderd is. Als je van nog iets hoger zou kunnen kijken zouden schildering en horizon precies in elkaar overgaan.
Zie ook de zandzakken op het balkon! We komen een Canadese (joodse) solidariteitsgroep tegen, die ons berichtje in de Jerusalem Post hebben gelezen. Leuk.
	Ten slotte bezoeken we de Vuurrollen, van Rappaport met een uitgebreide uitleg van onze gids. Het lijden van het volk in de Holcaust en de vorming van de staat door vuur en water heen. (zie ook de uitleg van de gids op video).
22:30 Onafhankelijksdag is aangebroken, vuurwerk vanaf het Sharaton hotel naast ons. De kleine kinderen op het plein voor het hotel vinden het prachtig! Een kleine Anne Frank. Wie zou zo'n `minste` iets aan willen doen? Een Joodse moeder laat haar kinderen los op het plein voor het hotel met de noodzakelijke spuitbussen. Wit spul waar de kinderen elkaar mee onderspuiten. 'Very politically correct', zegt de moeder. Dit is een must; zonder die spuitbussen is het geen Yom Ha'atzmaut. Ik vertel haar wie wij waren en wat we komen doen, en ze vraagt waarom we zo tegenover Israel stonden. Solidariteit. Maar wat is de band dan? Moeilijk uit te leggen, eigenlijk. Waarom hou je van iemand? Ze vertelde ook dat er iedere vrijdag 'Women in Black' bijeenkomen; die een felle groepering zijn tegenover 'Women in Green', die ik wel ken. De laatste vertegenwoordigen standpunten waar ik me wel ik kan vinden. Ze vroeg onze voorbede, opdat de haat verbroken mocht worden, en had daar hoge verwachtingen van. Opmerkelijk - een religieuze Joodse vrouw die een hoge pet op heeft van het gebed van christenen...