Schetsen van de Israël solidariteitsreis 2002, CvI [dag 9]

Klik op de verschillende foto's om ze op ware grootte te zien.

Dag 9, di 23 april

Yachini. Een dorp/moshav die het niet zo voor de wind gaat. Hier wonen Joden uit Jemen. Veel jeugd is weggetrokken. Hier zullen we gaan helpen vanmorgen. We worden uitbundig verwelkomd. De ouden van dagen zijn bijna allemaal uit Sanna in Jemen gekomen in de 40-er jaren. Vol enthousiasme gingen we aan het werk.






We hebben de tuin omgespit, het hek op de opgang geverfd. Palmpjes (yuka's) en bloemen gepland. Wat waren de oudjes dankbaar.












Ze pakten spontaan de tromel en we dansten samen. Zeer emotioneel voor iedereen, met name het afscheid en de zegenwensen.











Van een van de mensen in de buurt die bloemen kweekt kregen we allemaal een roos, die we vervolgens later op de dag als bos weerhebben gegeven aan David Bing - voor zijn vrouw. Wat hij ervan zei: 'Ik zeg gewoon dat ik ze gekocht heb !' :-]









Museum van kibbutz Sa'ad. Hier startte Kibbutz Sa'ad, in 1947. Het fortje (met Pee Koelewijn erboven op) is het enige dat over is. De rest is afgebrand. In de 40-er jaren zijn er veel kibbutzim opgericht. Ook anderen zijn ingenomen. Deze Kibbutz is om strategische redenen aan de andere kant van weg weer opgebouwd. Men had bespottelijk weinig wapens. Er was een klein kanonnetje, waar men niet goed mee wist om te gaan, maar het ene schot kwam op de commandopost van het Egyptiche leger trecht, die vervolgens dachten dat er een enorm leger tegen over hen stond, met een buitengewoon goede inlichtingendienst... De gezinnen waren op een gegeven moment naar Herzilia geëvacueerd. Het Egyptisch leger was 150.000 man sterk, de Israeli's waren met 28 man en 8 vrouwen, 600 kogels, 1 motiergranaat.
Vanaf hier is Gaza stad goed te zien!
Rechts de nieuwe woonwijk van Kfar Aza, voor niet leden van de Kibbutz die wel van alle faciliteiten gebruik maken. De huizen waren naar Nederlandse begrippen duur - 150.000 dollar. Nou dat valt wel mee dus.








Het bord is om waarnemingen vast te leggen zonder te schrijven, op Sabbat! Rechts een maquette van de Kibbutz in de jaren 40.











Kfar Aza, 700 mensen wonen hier, 1700 hectare groot in totaal. Wij ontmoeten David Bing weer.

We mogen zelfs het legerkamp op de kibbutz binnen. 100 man/vrouw sterk is de post, 90 zijn er buiten, dat is nog eens blauw op straat! De 'radar' van de post werkt op geluid. Tot en met een muis is waar te nemen.






We lunchen in een parkje naast het monument van Nabia Mari, de druzen officier die door een egyptische sluipschutter is gedood.
Ook hier houdt het leger een oogje in het zeil. We zitten nog geen 200 meter van de Gazastrook.








De burgemeester van Sha'are Negev, Shai Hermesh, spreekt ons toe met op de achtergrond weer een IDF uitkijkpost.
"1,3 miljoen Palestijnen zijn er in de Gazastrook, 10.000 'settlers' ertegenover in 24 nederzettingen.
Water is alles. Sharon heeft gezegd tegen Arafat toen hij klaagde over de Westbank: kijk Gaza is niet aangeraakt, dus laat daar zien dat het je menens is en controle hebt. Het tegenovergstelde gebeurt.


De pogingen tot infiltratie nemen enorm toe. Goddank en dankzij het leger lukt het ze niet. De gazaterroristen voelen zich buitengesloten om mee te doen met de strijd tegen Israel...:-)
We moeten weer praten, en dat vanuit onze sterke positie. Door mensen zoals jullie krijgen we de kracht om door te gaan."

Boeder Verwoerd houdt de terroristen scherp op de korel...



Weer terug in Kfar Aza. Tenslotte hebben we een ontmoeting met jeugd uit de voormalige Sovjet Unie (de meesten). Zij komen vóór hun ouders uit naar Israel. Ze maken school hier af, doen staatsexamen, als ze willen worden ze Israeli en gaan het leger in, of ze gaan terug. De selectie gebeurt in Rusland, ze moeten zich alleen kunnen redden. Dit programma loopt 10 jaar en is een daverend success. Vaak komen de ouders ook over. (Van vier `kinderen` zijn de ouders inmiddels over). Zij zijn als groep nu in hun laatste jaar.
Er wordt nu veel gebeld door hun ouders die vragen, 'kom toch terug'. Maar ze stellen ouders dan gerust.
De lessen gaan ook over de israelische cultuur (en hebreeuws leren). Na een jaar kunnen ze al mee doen met de gewone klassen.
De integratie is niet makkelijk en de eigenlijke smeltkroes is het leger..
Een van de meisjes vertelt: De motivatie is vaak niet ideologisch, maar economisch.
(Maar ja, ik denk dan, als er anti-semitisme is in je geboorteland, is je motivatie eigenlijk altijd een beetje ideologisch - hoe weinig kansen je daar ook hebt economisch gezien.)

Op de foto rechts zien we nog hoe Pee Koelewijn een cheque overhandigt namens CvI, waar, zo begrepen wij later, nieuwe kasten zullen worden gekocht.
Naar Dag 8 | Naar Dag 10