Wat bloggen we nu?

In een paginagroot interview in het RD van 15 nov 2009 (Een ander Adres) laat S.M. de Bruijn de Gereformeerde Gemeente-predikant ds. A. Schreuder aan het woord. Hij uit daarin zijn moeite met het vaccinatieprogramma en de oproep daartoe van rijkswege i.v.m. de Mexicaanse griepepidemie.
In een ogenschijnlijk evenwichtig betoog komen alle principiële argumenten voor en tegen vaccinatie aan de orde. De eigen verantwoordelijkheid, de afhankelijkheid van God, de verantwoordelijkheid voor anderen. “Liever worstelen [..] bij de grote Heelmeester, dan op iets betrouwen naast de Heere” lijkt zijn conclusie te zijn.

Ik denk dat de grote moeite die ik heb en ik vermoed velen met mij hebben met deze conclusie, juist die tegenstelling is. Een alinea verder: “Als mensen er niet meer uitkomen en toch tot vaccinatie overgaan, dan moeten we hen niet als afvalligen bestempelen. Ook zij moeten leren die afhankelijkheid te beleven”. Deze typering is eigenlijk stuitend. De mogelijkheid dat mensen juist in gebed uit die worsteling komen met de overtuiging dat ze de plicht hebben, naar hun gezin en hun direct omgeving om wel van die vaccinatie gebruik te maken, behoort kennelijk niet tot de mogelijkheden. Even goede vrienden, maar toch niet helemaal. Diegene die wel voor vaccinatie kiezen zoeken hun heil buiten de Heere…

Een ander element dat bevreemding wekt, is de beperking die Gods schepping kennelijk krijgt opgelegd vanuit de interpretatie van Zondag 10. Als God de Onderhouder is van heel Zijn schepping, waarom zouden vaccinaties daar dan geen onderdeel van zijn? Het hele idee van de vaccinatie is ontdekt in de schepping, niet bedacht. Het beroemde verhaal van de melkmeisjes, die geen pokken kregen, omdat ze, met wondjes aan hun handen en al, koeien molken, die koepokken hadden. Daar komt het woord zelfs vandaan (vacca is Latijn voor “koe’). Dat middel heeft de Schepper gegeven om het immuunsysteem, dat Hij ook ontworpen heeft, aan te zetten tot het aanmaken van anti-stoffen.

Ik denk dat Da Costa (weer eens) gelijk heeft gehad, als hij niet het middel, maar het verkeerde gebruik ervan bekritiseerde. Een vergelijking met de Titanic schiet mij te binnen: De schepen van deze zgn. Olympic-klasse hadden een revolutionaire scheiding in compartimenten over het hele schip van voor- tot achtersteven, bedoeld om bij een lek in één deel, dit te kunnen afsluiten, zodat het schip zo goed mogelijk bleef drijven in zo’n geval. Is het verkeerd geweest om een zo veilig mogelijk schip te ontwerpen? Of getuigt het van meer ‘afhankelijkheid’ om met de boegdeuren van een grote veerboot open, de haven van Zeebrugge bij ruw weer uit te varen?

Het was verkeerd (op zijn zachtst gezegd), dat er (in de pers) van de Titanic gezegd werd, dat zelfs God hem niet tot zinken kon brengen. Maar niet dat men een poging deed om zulke veilige schepen te maken. En evenmin dat er na die ramp in 1912 voortaan wèl voldoende reddingsboten werden geïnstalleerd. Reddingsboten, die vooruit grijpen op een ramp…

“Heere, wilt u ons maar bekeren”. Een veel gehoord gebed in bepaalde kringen. Kennelijk gaat dat gebed terug op bovenstaande titel van dit stukje. Een citaat uit Jeremia (31:18). Efraïm wordt daar aangehaald. De Heere spreekt bij monde van Jeremia: “Ik heb wel gehoord, dat zich Efraim beklaagt, zeggende: Gij hebt mij getuchtigd, en ik ben getuchtigd geworden als een ongewend kalf. Bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn, want Gij zijt de HEERE, mijn God!” De ‘Ik’ is in eerste instantie uiteraard de Heere. Zo blijkt uit het vers ervoor (“spreekt de Heere”) – en die rede loopt nog door in vers 18. Het tweede ‘ik’ en ‘mij’ slaan op Efraïm, die inmiddels “aan het woord” is gekomen.

Roept de Bijbel ons inderdaad op om te bidden om bekering? Te vragen aan de Heere of Hij ons bekeert? Let op: dit is niet hetzelfde als te vragen wie er nu eigenlijk wat doet – of God bekeert of dat de mens zich bekeert. Die vraag kan een ieder die de Heere kent, beantwoorden, maar dat is niet de vraag die wij hier stellen. Maar wel: waartoe roept de Schrift ons op?

De vraag is belangrijk, want bidders van het bovenstaande gebed hebben sterke papieren. Het staat er toch maar: Efraïm bidt om bekering, en hij doet het op grond van de prachtige belofte: “Want Gij zijt de HEERE, mijn God.” Adonai Elohai staat er echt: Mijn God. Niet alleen de Schepper van het heelal, de Heere der Heirscharen, van de hemelse legermachten. Maar mijn God.

En als in vers 20 de ‘rede’ van Efraïm stopt en de Heere zelf weer spreekt, volgen de zeer ontroerende woorden: “Is niet Efraim Mij een dierbare zoon, is hij Mij niet een troetelkind ?” Woorden die de Heere ook spreekt van de Heere Jezus…

Dus wat moeten we dan bidden?

Als we de Schrift nauwkeurig lezen, vallen nog meer zaken op. Er zijn zeer vele passages in de Schrift die met bekering van doen hebben. Maar het is opmerkelijk, dat dat altijd in een gebiedende sfeer gezegd wordt door de Heere aan de mensen. Ofwel een rechtstreekse oproep tot bekering, “Bekeer u, O Israël”, “Bekeer u dan van deze uw boosheid”; als belofte: “Zo gij u bekeert tot de Almachtige, gij zult gebouwd worden”; of als dreiging: “Indien hij zich niet bekeert, zo zal Hij Zijn zwaard wetten”. “Bekeert u, bekeert u van uw boze wegen, want waarom zoudt gij sterven, o huis Israëls?”

Van de honderden keren dat van bekering sprake is in de Schrift gaat het bijna altijd om een opdracht aan de mensen. Alleen Jeremia gebruikt daarnaast ook dit gebed, van Efraïm en ook van heel Israël in Klaagliederen (5:21).

Als we het gebed van Efraïm helemaal lezen valt iets nieuws op: “Gij hebt mij getuchtigd, en ik ben getuchtigd geworden als een ongewend kalf. Bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn, want Gij zijt de HEERE, mijn God ! (19) Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik mijzelven ben bekend gemaakt, heb ik op de heup geklopt, ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden, omdat ik de smaadheid mijner jeugd gedragen heb.” Wat voor onze 21e -eeuwse taal-ogen niet snel duidelijk is, is de tijd van het werkwoord in de bijzin, ‘nadat ik bekeerd ben’. Uit het geheel blijkt het echter wel: “nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad”. Wij zouden nu zeggen: “nadat ik bekeerd was, heb ik berouw gehad”. Efraïm spreekt hier over een gebeurtenis in het voltooid verleden. Die radicale omkering naar God toe, die wedergeboorte, is een onomkeerbare en daarmee eenmalige zaak. Dat blijkt ook uit ‘zo zal ik bekeerd zijn’. Het staat vast, zijn naam in Gods handpalmen gegrift.

Efraïm is getuchtigd door God en heeft berouw gehad. Waarom tuchtigt de Heere Efraïm? Omdat Hij Efraïm weer wil herstellen in de relatie met Hem. Die relatie was er al, kennelijk. En Efraïm verlangt er naar terug! De schaamte over zijn zonde gaat samen met het gemis naar de gemeenschap met Hem.

Daarom kan hij ook spreken van Adonai Elohai! De Heere is en was al zijn God…

Ook het gebed in Klaagliederen valt in die categorie. Als er één geval is van een jammerklacht om het gemis van vroeger gesmaakte eenheid, van de nabijheid bij en van de Heere dan zijn het de Klaagliederen van Jeremia. Jeremia die zijn hele leven opriep tot bekering, klaagt nu, nadat de ramp over zijn volk gekomen
is.

Niet komen tot die eerste, eenmalige, radicale, onomkeerbare omkering, die schuldbelijdenis, die knieval voor de heerschappij en het recht van God, is bewust blijven in het oude leven. Vasthouden aan de zonde.

Bidden om die eerste, eenmalige omkering, zonder dat je je omkeert, komt dus neer op het willen blijven staan in de oude stand. Vooralsnog willen blijven in het oude leven.

Een gebed om die eerste, eenmalige, onomkeerbare omkering, die bekering, lijkt een gebed om iets dat je toch nog toe ontglipt is. Iets dat je onthouden is.

Maar de oproep is om je om te keren naar God toe. Ook de verzen van Jeremia vormen geen oproep om te bidden om bekering, maar een verlangen tot terugkeer. En daardoorheen klinkt voor eenieder die nog in dat oude leven is (willen) blijven staan, om zich om te keren, zich op te maken en zich te verootmoedigen.

En die oproep liegt er niet om. Is ‘bekeert u’ de algemene verwoording van dit bevel, het wordt ook anders, nog directer gezegd: “Werpt van u weg al uw overtredingen, waardoor gij overtreden hebt, en maakt u een nieuw hart en een nieuwen geest;” (Eze 18:31)

Bekeren is niet alleen een zich naar God toewenden. Het is het aan de kaak stellen van de oude mens. Van de huidige levenswandel. Een afkeren en afkeuren van je huidige staat. Van wie je nu bent. Dat is niet alleen ‘onmogelijk’ – dat is zo’n verheven en versleten woord. Laten we eerst maar eens vaststellen dat het ook in praktische zin erg pijnlijk is… Het snijdt. Ik kan niet blijven wie ik ben. Ik moet afstand nemen van waar ik nu waarde aan hecht.

Het is vreselijk belangrijk om je dat te realiseren, als je meent door de Schrift opgeroepen te worden om te bidden om een omkering tot God. Het gevaar is erg groot, dat je twee meesters dient. Bewust of onbewust.

Plaats van handeling: Loket voor Ondertrouw op het stadhuis.

Ambtenaar: Volgende!

Piet/Joop: Goede morgen, wij willen graag in ondertrouw gaan.

Ambtenaar: Namen?

Piet/Joop: Piet en Joop Jansen

Ambtenaar: Jansen? Zijn jullie familie? Jullie lijken wel op elkaar…

Piet/Joop: Klopt, wij zijn broers.

Ambtenaar: Broers? Maar dan kunnen jullie niet trouwen.

Piet/Joop: Waarom niet? Je kunt tegenwoordig toch trouwen als je van hetzelfde geslacht bent?

Ambtenaar: Zeker weten, maar broers of zussen hebben we nog niet gehad, dat zou incest zijn!

Piet/Joop: Incest? Nee, nee, wij zijn geen homo’s!

Ambtenaar: Geen homo? Maar waarom willen jullie dan trouwen?

Piet/Joop: Om de financiële voordelen uiteraard. En we houden echt van elkaar. Bovendien heeft geen van ons nog erg goede vooruitzichten…

Ambtenaar: Maar wij trouwen juist homo en lesbische paren wiens gelijke rechten hen jarenlang zijn onthouden. Als jullie geen homo zijn, kun je met een vrouw trouwen.

Piet: Wacht eens eventjes… Een homo heeft evenveel recht om een vrouw te trouwen als ik dat
heb. Maar dat ik hetero ben wil nog niet zeggen dat ik met een vrouw wil trouwen. Ik wil trouwen met Joop.

Joop: En ik wil met Piet trouwen. Gaat u me vertellen dat u ons discrimineert omdat we hetero zijn?

Ambtenaar: Goed, goed, hier zijn de formulieren. Volgende!

Viertal: Hallo, wij willen graag trouwen.

Ambtenaar: Namen?

Viertal: Jan Smit, Sjanie Jansen, Bert de Groot en Truus de Klein.

Ambtenaar: En wie wil er met wie trouwen?

Viertal: We willen allemaal met elkaar trouwen.

Ambtenaar: Maar jullie zijn met zijn vieren!

Jan: Precies. Ziet u, wij zijn bi-seksueel. Ik hou van Sjanie en Bert, Sjanie houdt van Bert en Truus, Bert houdt van Truus en mij , en Truus houdt van mij en Sjanie. De enige manier waarop wij onze seksuele voorkeuren voor elkaar kunnen uitdrukken in een huwelijk is door met zijn vieren met elkaar te trouwen!

Ambtenaar: Maar we trouwen lesbische en homo-paren..

Viertal: O, dus u discrimineert bi-seksuelen!

Ambtenaar: Nee, maar luister nou – het traditionele idee van een huwelijk is toch dat het om páren gaat..

Viertal: Sinds wanneer heeft u iets met traditie?

Ambtenaar: Luister, je moet de grens toch ergens trekken…

Viertal: Wie zegt dat? Er is geen logische grond om het huwelijk tot paren te beperken. Hoe meer hoe beter. Bovendien: wij eisen onze rechten op! De regering staat erop dat iedereen gelijke rechten heeft voor de wet, dus hup…

Ambtenaar: Goed, goed. Volgende!

Leo: Ik wil graag in ondertrouw.

Ambtenaar: Welke namen?

Leo: Leo Legioen

Ambtenaar: En uw partner?

Leo: Zelfde naam, ik wil met mijzelf trouwen.

Ambtenaar: Met uzelf? Hoe bedoelt u?

Leo: Nou, mijn psychiater zegt dat ik een dubbele persoonlijkheid heb. Dus ik wil dat die twee trouwen. Misschien kan ik een dubbel T-formulier insturen naar de fiscus…

Ambtenaar: Dat is de druppel! Ik stop ermee. Jullie maken een lachertje van het huwelijk…!

• Een (vrije) vertaling van een entry uit de blog van MTR (http://mtrfact.blogspot.com/)

Europe doesn’t exist.

Apart from a few curly lines on the map. And even they are debated, if they are not shorelines. Where does Eastern Europe end?

Europeans certainly do not exist. As there is no European Empire (anymore or yet) or Kingdom or Republic, it can boast no subjects or citizens. Most assuredly supporters of Europe are to be found in all the nations between the Ural and the Atlantic, and most of its residents do not object to not having to show their passport at borders, or not having to change currency at most. But as the memory of the last European Conflict dies away and is overshadowed by more recent ones further away that seem more ferocious, but aren’t, the popular support for the European Cause is lower than ever.

For reasons that are as yet unexplained there is an extraordinary consensus among most European politicians however, that is fundamentally undemocratic. And that is, that furthering the European Cause is bon ton in politics. Against the tide, against the apathy, against even the direct will of the majority of the people; for Europe must be, whatever the cost.

This is not new in itself. The continent where democracy was invented and discarded more than once, has been “one” before. But never for long, and it ever took more effort to untangle the Roman, French, German or Russian “unity”, than to create it.

But this time, the basis is different. It is not the result of some ‘unbalanced’ power, some nation that technically and militarily outgrows its neighbours. It is a power that is stronger than any poll box, stronger than any revolution or army, it is political will. And powered not by popular mandate, which will always be divided. That “power” is as yet unexplained.

European unity has always been almost like a contradiction in terms. The division, the balance, (the treaties in pre-WW I terms), seems to have been the most significant feature of European history. It probably worked because deep rooted thinking-systems were compatible.
Christianity has defined Europe from early Medieval times as the Arab Nation was defined by Islam. And of course that which united Europe also divided it, from the Western and Eastern Roman Empire, to the Reformation.

This is all the more clear if one notices the wholy anti-christian character of the ‘unitiy uprisings’: The French revolution and later Napoleon was revolutionary not just for overthrowing the king, the Nazis turned violantly against the Jews physically and against christian teaching, Marxism of course said religion in general was the opiate of the people. And they were all overcome by the ‘older’ states, that kept the link with the christian past.

The common enemy of the current political will seems to be precisely that christian thinking-system. The values of biblical reasoning, that laid the basis of modern science and for all values hold high and dear for ages. It is striking that Europeans, who differ on everything, have a Council, that was united on condemning and attacking the teaching of a Creation of the world in 6 days, in schools. Now, I would be offended if I were a die-hard evolutionist aboard The Beagle to hear that my theories can only be upheld if protected by European State Decree. Isn’t it extraordinary that no scientist protested? No Freedom Fighter took this as a personal insult? No major church leader even raised his voice?
Quite apart from where one stands in any debate, be it about macro- evolution versus creation, or the existence of White Holes, or even whether the sun moves or the earth does – it is as yet unexplained why the State sees reason to intervene, in this ‘modern age’.
And by the way: Christianity may be on a sharp fall in Europe, it is still on the rise world wide. The majority of people in the world including Muslims, still adhere to a teaching of Creation. Europe has for a long time exported one evil: its colonialism and now, enlightened, exports its materialism. Again frighteningly out of sync with the rest of the world.

The Bible foretells the rise of one dominant power in the End of days. The imagery used suggests, that the empire in question is in fact returning. It was before, is not, and will be. Many speculations have been made about this empire.

Another earie notion is that this all out assault on biblical values could take place only after this part of the world had for a large part destroyed its Jewry…

It is a warrisome prospect, and yet if reality is as Apocalyptic as all that, then the rest of the prophecies stand a fair chance of being true as well.

And that is fair prospect, to say the least.

Europa bestaat niet.

Of het moet gaan om wat lijnen op de kaart, maar ook die zijn onduidelijk, als het geen kustlijn is. Waar houdt Oost-Europa precies op?

Europeanen bestaan al helemaal niet. Aangezien er geen Europees Keizerrijk (meer of nog) is, noch Koninkrijk of Republiek, zijn er ook geen Europese onderdanen of burgers. Zeker: in elk land tussen de Oeral en de Atlantische oceaan zijn voorstanders te vinden van Europa. En niemand van de ingezetenen vindt het probleem dat hij of zij het paspoort niet meer hoeft te tonen aan de grens of geld te wisselen bij de meeste. Maar de herinnering aan het laatste Europese Conflict streft weg en wordt overschaduwd door meer recente schermutselingen, verder weg, die erger lijken maar het niet zijn. En het draagvlak voor één Europa is kleiner dan ooit tevoren.

Om vooralsnog onverklaarbare redenen is er een opmerkelijke consensus onder het leeuwendeel van de Europese politici, die fundamenteel ondemocratisch is: Het is politiek correct om de Europese zaak te steunen. Tegen de stroom in, tegen alle onbetrokkenheid, zelfs zo nu en dan tegen de rechtstreekse wil van de bevolking in. Want Een Europa moet er komen, hoe dan ook.

Dit is op zich niet nieuw. Dit continent, waar democratie herhaaldelijk is uitgevonden en afgeschaft , is vaker “één” geweest. Maar nooit heel lang, en het koste altijd en steeds meer moeite om de effecten van die Romeinse, Franse, Duitse en Russische ‘eenheid’ weer te ontrafelen.

Maar deze keer is de basis anders. Het is niet het resultaat van een uit balans gegroeide macht; een natie, die technisch of militair zijn buren sterk ontgroeid is. Het is een kracht die sterker is dan enige stembus; sterker dan welke revolutie of leger: politieke wilskracht. En niet met een publiek mandaat erachter, dat immers altijd verdeeld zal zijn. Wat er wel achter zit, is vooralsnog niet helder.

Europese eenheid is altijd bijna een tegenspraak in zichzelf geweest. De verdeeldheid, de balans (de Verdragen, in termen van voor de Eerste Wereldoorlog), lijken de meest in het oog springende eigenschap te zijn  van de geschiedenis van Europa. En het heeft waarschijnlijk gewerkt, omdat de diep-gewortelde denksystemen eronder vergelijkbaar waren. Het Christendom heeft Europa gedefinieerd van de vroege Middeleeuwen af, zoals de Arabische natie gedefinieerd is door de Islam. En natuurlijk is het zo, dat wat eenheid bracht ook verdeeldheid gaf, van de scheiding tussen het Oost- en West-Romeinse Rijk tot de Reformatie.

Dit wordt nog duidelijker als we letten op het volledig anti-christelijke karakter van de “eenheid opstanden”: De Franse revolutie en later Napoleon was revolutionair niet alleen in het omverwerpen van de monarchie, de Nazi’s stortend zich fysiek op de Joden en op elke christelijke moraal, en het was uiteraard Marx die religie in zijn algemeenheid hield voor opium voor het volk. En allemaal zijn ze weer omvergeworpen door de ‘oudere’ regiems, die hun band met het christelijke verleden aanhielden.

De gemeenschappelijke vijand van de huidige politieke wilskracht lijkt nu precies dat christelijke denk-systeem te zijn. De waarden van het Bijbelse redeneren, die de basis heeft gelegd voor de moderne wetenschap en voor waarden en normen die eeuwenlang hooggehouden zijn. Het is frappant, dat Europa, dat over alles verdeeld is, een Raad heeft, die eensgezind was over het veroordelen en aanvallen dat op scholen over de schepping in zes dagen wordt verteld. Eerlijk gezegd, ik zou me diep beledigd voelen als harde-kern-evolutionist, vers van de ‘Beagle’, om erachter te komen, dat mijn theorieën alleen stand houden als ze worden beschermd door een Edict van de Europese Staat. is het niet opmerkelijk, dat geen wetenschapper protesteerde? Dat geen vrijheidsstrijder zich persoonlijk aangesproken voelde; zelfs geen kerkleider zijn stem verhief? Los van waar iemand staat in welk debat ook maar, zijhet over macro-evolutie versus schepping, het bestaan van Witte Gaten, of de zon beweegt of de aarde – het is vooralsnog onverklaard, waarom de Staat reden ziet in te grijpen, in deze ‘moderne tijd’. En overigens: Het christendom mag dan in aanhangers sterk terugvallen in Europa, in de rest van de wereld groeit het nog altijd.

De overgrote meerderheid van de mensheid inclusief de Moslims houden nog vast aan de leer van de Schepping. Exporteerde Europa eertijds een kwaad: kolonialisme, nu meent het, verlicht, zijn materialisme te moeten slijten aan iedereen. Nog altijd angstaanjagend ‘out of sync’ met de rest van de wereld.

De Bijbel voorzegt het opkomen van een dominante wereldmacht aan het Einde van de tijd. De woorden die gebruikt worden suggereren dat dat rijk in feite terugkomt: het was, het is niet en het zal zijn. Er is al heel wat gespeculeerd over dat rijk.

Nog een griezelig idee is, dat deze totale aanval op Bijbelse waarden alleen nu kon plaatshebben, nadat dit deel van de wereld zich van het grootste deel van zijn Joden heeft ontdaan…

Een angstaanjagend vooruitzicht. Maar dan ook: als de werkelijkheid echt zo Apocalyptisch is, dan is de kans groot dat de rest van de profetieën ook uitkomen.

En dat is een zeer gunstig vooruitzicht om het maar eenvoudig te zeggen.
[vertaling van As For Europe]