Europa bestaat niet.
Of het moet gaan om wat lijnen op de kaart, maar ook die zijn onduidelijk, als het geen kustlijn is. Waar houdt Oost-Europa precies op?
Europeanen bestaan al helemaal niet. Aangezien er geen Europees Keizerrijk (meer of nog) is, noch Koninkrijk of Republiek, zijn er ook geen Europese onderdanen of burgers. Zeker: in elk land tussen de Oeral en de Atlantische oceaan zijn voorstanders te vinden van Europa. En niemand van de ingezetenen vindt het probleem dat hij of zij het paspoort niet meer hoeft te tonen aan de grens of geld te wisselen bij de meeste. Maar de herinnering aan het laatste Europese Conflict streft weg en wordt overschaduwd door meer recente schermutselingen, verder weg, die erger lijken maar het niet zijn. En het draagvlak voor één Europa is kleiner dan ooit tevoren.
Om vooralsnog onverklaarbare redenen is er een opmerkelijke consensus onder het leeuwendeel van de Europese politici, die fundamenteel ondemocratisch is: Het is politiek correct om de Europese zaak te steunen. Tegen de stroom in, tegen alle onbetrokkenheid, zelfs zo nu en dan tegen de rechtstreekse wil van de bevolking in. Want Een Europa moet er komen, hoe dan ook.
Dit is op zich niet nieuw. Dit continent, waar democratie herhaaldelijk is uitgevonden en afgeschaft , is vaker “één” geweest. Maar nooit heel lang, en het koste altijd en steeds meer moeite om de effecten van die Romeinse, Franse, Duitse en Russische ‘eenheid’ weer te ontrafelen.
Maar deze keer is de basis anders. Het is niet het resultaat van een uit balans gegroeide macht; een natie, die technisch of militair zijn buren sterk ontgroeid is. Het is een kracht die sterker is dan enige stembus; sterker dan welke revolutie of leger: politieke wilskracht. En niet met een publiek mandaat erachter, dat immers altijd verdeeld zal zijn. Wat er wel achter zit, is vooralsnog niet helder.
Europese eenheid is altijd bijna een tegenspraak in zichzelf geweest. De verdeeldheid, de balans (de Verdragen, in termen van voor de Eerste Wereldoorlog), lijken de meest in het oog springende eigenschap te zijn van de geschiedenis van Europa. En het heeft waarschijnlijk gewerkt, omdat de diep-gewortelde denksystemen eronder vergelijkbaar waren. Het Christendom heeft Europa gedefinieerd van de vroege Middeleeuwen af, zoals de Arabische natie gedefinieerd is door de Islam. En natuurlijk is het zo, dat wat eenheid bracht ook verdeeldheid gaf, van de scheiding tussen het Oost- en West-Romeinse Rijk tot de Reformatie.
Dit wordt nog duidelijker als we letten op het volledig anti-christelijke karakter van de “eenheid opstanden”: De Franse revolutie en later Napoleon was revolutionair niet alleen in het omverwerpen van de monarchie, de Nazi’s stortend zich fysiek op de Joden en op elke christelijke moraal, en het was uiteraard Marx die religie in zijn algemeenheid hield voor opium voor het volk. En allemaal zijn ze weer omvergeworpen door de ‘oudere’ regiems, die hun band met het christelijke verleden aanhielden.
De gemeenschappelijke vijand van de huidige politieke wilskracht lijkt nu precies dat christelijke denk-systeem te zijn. De waarden van het Bijbelse redeneren, die de basis heeft gelegd voor de moderne wetenschap en voor waarden en normen die eeuwenlang hooggehouden zijn. Het is frappant, dat Europa, dat over alles verdeeld is, een Raad heeft, die eensgezind was over het veroordelen en aanvallen dat op scholen over de schepping in zes dagen wordt verteld. Eerlijk gezegd, ik zou me diep beledigd voelen als harde-kern-evolutionist, vers van de ‘Beagle’, om erachter te komen, dat mijn theorieën alleen stand houden als ze worden beschermd door een Edict van de Europese Staat. is het niet opmerkelijk, dat geen wetenschapper protesteerde? Dat geen vrijheidsstrijder zich persoonlijk aangesproken voelde; zelfs geen kerkleider zijn stem verhief? Los van waar iemand staat in welk debat ook maar, zijhet over macro-evolutie versus schepping, het bestaan van Witte Gaten, of de zon beweegt of de aarde – het is vooralsnog onverklaard, waarom de Staat reden ziet in te grijpen, in deze ‘moderne tijd’. En overigens: Het christendom mag dan in aanhangers sterk terugvallen in Europa, in de rest van de wereld groeit het nog altijd.
De overgrote meerderheid van de mensheid inclusief de Moslims houden nog vast aan de leer van de Schepping. Exporteerde Europa eertijds een kwaad: kolonialisme, nu meent het, verlicht, zijn materialisme te moeten slijten aan iedereen. Nog altijd angstaanjagend ‘out of sync’ met de rest van de wereld.
De Bijbel voorzegt het opkomen van een dominante wereldmacht aan het Einde van de tijd. De woorden die gebruikt worden suggereren dat dat rijk in feite terugkomt: het was, het is niet en het zal zijn. Er is al heel wat gespeculeerd over dat rijk.
Nog een griezelig idee is, dat deze totale aanval op Bijbelse waarden alleen nu kon plaatshebben, nadat dit deel van de wereld zich van het grootste deel van zijn Joden heeft ontdaan…
Een angstaanjagend vooruitzicht. Maar dan ook: als de werkelijkheid echt zo Apocalyptisch is, dan is de kans groot dat de rest van de profetieën ook uitkomen.
En dat is een zeer gunstig vooruitzicht om het maar eenvoudig te zeggen.
[vertaling van As For Europe]
