Wat bloggen we nu?

Years ago when my father was still on this earth, I remember him coming across the lyrics of one The Who’s songs from Tommy. I’m free the song was called and for a modern pop song the philosophic depth of it  surprised him. And right he was, though I don’t think he was ever privy to the wider context of Tommy’s emancipatory journey into enlightenment and the teachings of Meher Baba in general.

Part of the lyrics seem interesting to one with a christian outlook on life:

I’M FREE-I’m free,

And freedom tastes of reality,

[..]If I told you what it takes

to reach the highest high,

You’d laugh and say ‘nothing’s that simple’

But you’ve been told many times before

Messiahs pointed to the door

And no one had the guts to leave the temple!

Indeed, freedom actually is very real. And you realy don’t have to do anything to “reach” the High. But there is a catch.

There has been (and shall be) only one Messiah. That Anointed One
has never encouraged anyone to leave any temple (except for the money exchangers…) and He certainly did not point to any door. That is, He did not point anyway from himself. As a matter of fact He claimed to actually be the Door himself. No one could come to (God) the Father but through Him as a door. And the most amazing stuff he did in his life on earth was not curing sick or even raising from the dead: He forgave other peoples transgressions against their fellow man and against God.

Think about it: your neighbor has done you wrong. And here comes
this man who says that your neighboor is forgiven. How would you feel about that? Here is some one who claims ownership of all insults, of all injury. Strange thought: If you injure your neighboor, you’re actually hurting Him…. And to top that He also forgives you on behalf of God. There is as much claim of divinity in this as in bluntly saying “I am the Son of God”.

Whatever you do, whatever your stance toward Jesus, do not underestimate this claim. His is not a wise man or a prophet and not one of the most .. man that ever lived-phrases apply to him. He was either a raving lunatic, who deceived the world and himself, or he realy is the Son of God, the Shining mornings star, The Alfa and Omega, the Door, the Truth and Life itself.

Base your choice on facts. Not feeling.

Vlaggen moeten hun lading dekken. Een vlag roept een beeld op, dat niet alleen moet passen bij datgene dat die vlag vertegenwoordigt, maar ook even breed en diep en hoog moet zijn.

“Jezus-belijdende Moslim”. Een begrip dat hier en daar opduikt. Het duidt kennelijk op iemand die Moslim is en blijft, maar wel Jezus belijdt. Het komt op waar Moslims in contact komen met het Bijbels evangelie van Jezus Christus en worstelen met hun oude wortels en met de vraag om al of niet gedoopt te worden.

Het “probleem” kan niet worden overschat. Het ontbreken van scheiding van “kerk” en staat is bij de Islam geen theoretische kwestie. De Islam is religie, is politiek, is cultuur, is een manier van leven. Bovendien beschouwen Moslims de Bijbel (Oude en Nieuwe Testament) in beginsel als Heilige Boeken. Ook al leest de mainstream Moslim de Bijbel dan wel niet, dat geldt feitelijk voor de Koran ook, die immers alleen in het Arabisch mag worden gelezen, tot weinig begrip van de meerderheid van de Moslims. Het is de Mullah, die vooral mondeling instrueert en toerust en gebiedt.

Sura 3:3 (hoofdstuk 3, vers 3 van de Koran, vers 2 in een andere
telling) heeft bijvoorbeeld zo’n ‘overzicht’: “Hij heeft op u nedergezonden de Schrift met het wezenlijke, bevestigend wat daarvóór was, en Hij heeft nedergezonden de Taurah en Indjil.” Indjil wordt in andere vertalingen met het woord Evangelie weergegeven. Die Indjil is aan de profeet Isa gegeven, zoals de Taurah aan de profeet Mozes.

De verschillen tussen Taurah en Torah en tussen Indjil en Nieuwe
Testament verklaart de Islam traditioneel doordat Joden en Christenen hun geschriften niet zuiver hebben bewaard, maar allerlei wijzigingen er in hebben aangebracht. En die wijzigingen liegen er niet om. Zo sluit Sura 17 af met “En zeg: Lof aan Allah, die zich geen zoon heeft genomen”. Sura 23:91, “Niet heeft Allah zich een zoon genomen en niet is er één god met Hem tezamen”. Sura 25:2, “..die zich geen kinderen genomen heeft..”

Hoe je ook denkt over de betrouwbaarheid van de overlevering van
Johannes, het is duidelijk dat 1Joh 4:2,3 en 2Joh 1:7 het tegenovergestelde betuigt: Wie niet belijden dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, dus een echte ZOON geworden is, is een verleider en een antichrist. Of 1Joh 2:23: Een ieder die de Zoon loochent, heeft ook de Vader niet.

Zo is volgens Sura 4:157-158 Jezus slechts in schijn gedood door de
Joden. Hier weer tegenover het Johannes-evangelie (19:34-35): “Maar een der krijgsknechten doorstak Zijn zijde met een speer, en terstond kwam er bloed en water uit.  En die het gezien heeft, die heeft het getuigd, en zijn getuigenis is waarachtig; en hij weet, dat hij zegt, hetgeen waar is, opdat ook gij geloven moogt.”

Los van de vraag of je verder één echte overeenkomst kunt vinden
tussen Oude/Nieuwe Testament en de Koran, je kunt je afvragen wat het betekent: iemand die Moslim is en blijft en Jezus belijdt. Belijdt als wat? Als profeet, als de Isa van de Koran, of de Zoon van God uit de Bijbel? We weten niets van God dan door Zijn eigen openbaring. Wat Hij niet vertelt, weten we niet. En dat betekent dat voor ons begrip (het is niet anders), de Bijbel als het ware definieert wie die God van Abraham, Izaäk en Jakob is, en zoals de Koran definieert wie Allah is. Daarom is het ook zinvol die termen God en Allah beide te gebruiken, maar niet door elkaar – alleen in hun eigen name space om een computer term te gebruiken.

Er wordt wel verwezen naar de, onder christenen althans,
geaccepteerde term “Messiaanse Joden”, voor die Joden die Jezus
Christus als hun Heer en Koning en Zoon van God, kortom als Messias belijden. Het is hen nu juist vergund, om de Messias, de Gezalfde Knecht des Heeren uit het Oude Testament te herkennen in Jezus van Nazareth, die zelf als Jood was geboren uit een Joodse moeder. Hij is de Koning van Israël, Die de vervallen Hut van David weer op zal richten. Waar generaties van Joden naar uitgekeken hebben, is in Hem vervuld. Kortom, een Messias belijdende Jood is in veler ogen een Jood van wie het Joodse geloof, hoop en verwachtingen zijn uitgekomen, die met andere woorden op en top Joods kan zijn.
Het nieuwe zicht van de gelovigen uit de heidenen op zichzelf, nl. als gelovigen uit de heidenen, is nog niet zo oud. Hadden ze dat zicht nooit kwijt geraakt, dan was er geen noodzaak geweest voor Joden om zelf hun 1e-eeuwse wortelen weer op te zoeken, toen ze hun Messias terugvonden.

Met alle zicht op de onmogelijke situatie, waarin een ex-Moslim die
Jezus belijdt als Zoon van God, terecht komt; levensbedreigend in een mate die de gelovigen uit de heidenen van Europa al een paar eeuw niet meer kennen. Vooralsnog.

Maar “Jezus-belijdende Moslim” is een oxymoron, een verbinding van
tegengestelde begrippen. En daar is nu en later niemand mee gebaat.

Mag ik deze entry beginnen met een citaat van twee geleerde mensen, in een interview in het Reformatorisch dagblad gepubliceerd (hebben ze het zó gezegd?) op do 25 okt 2007.

De context is een nieuw boek over Herr dr. M. Luther, waar de lutherse dr. Sabine Hiebsch en de hervormde prof. dr. W. Balke als eindredacteur resp. scribent aan hebben meegewerkt.

Het moment in het interview is een uitspraak over Luthers anti-semitisme.

Dr. Hiebsch: „Dit is een van de thema’s bij Luther die voor ons, als mensen van de 21e eeuw, moeilijk te doorgronden zijn. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld Luthers visie op vrouwen. Heel bewust heb ik het thema Luther en de Jo­den ook meermalen in het boek opgenomen. Waarbij ik nadruk­kelijk zeg: we moeten Luther in zijn tijd beschouwen. Zijn insteek werd sterk bepaald door zijn eind­tijdverwachting. En laten wij dan eerst maar eens een poosje stil zijn. De Lutherse Wereldfederatie heeft zich overigens heel duidelijk van sommige van zijn uitlatingen ge­distantieerd. Maar de andere kant is dat we die nooit, met een soort van fotoshoppen, uit hun verband mogen rukken en zeggen: Kijk, hier heeft Hitler zijn argumenten vandaan gehaald. […]”
Prof. Balke: „Als je geen begrip hebt voor de paradoxaliteit van Wet en Evangelie bij Luther, kun je zijn teksten nooit begrijpen. Voor Luther is het een hartenzaak dat de genade tegenover de wet staat. En vanuit die paradoxali­teit scheert hij Joden, Grieken en christenen over één kam. Allemaal kunnen ze alleen gerechtvaardigd worden door het geloof, niet door de wet. En daar wordt te weinig rekening mee gehouden.”

Het is wat mij betreft nog altijd het wachten op een uitgave van de volledige Tafelreden van Luther, en niet alleen de ‘nette’. Voor die buitengewoon merkwaardige, op zijn zachts gezegd, moet je nog altijd naar de Koninklijke Bibliotheek en je moet ze lezen in het Latijn.

Maar los daarvan, laten we eens kijken naar de apologie van de beide geleerden. Je moet het in zijn tijd zien. Dat is mooi. Als dus mijn buurman oproept tot het verdrijven van Joden, en mijn overbuurman ook, en de hele straat, alleen mijn andere buurman niet (want die zijn Joods), dan is het uiteraard prima in orde als ik schrijf: “Steek hun synagogen en scholen in brand. En wat niet brand, gooi er aarde overheen zodat geen steen of overblijfsel ooit nog gezien wordt.” En wat er verder aan Nazi-taal volgt in L.’s pamflet “Über die Juden und Ihre Lügen”.

Nee, Dr. Hiebsch. Het is niet in orde. Niet toen, niet in 1938 (Reichs Kristallnacht overmorgen 69 jaar geleden) en niet nu.

En dan het argument van Dr. Balke. Ik vermoed dat ik tot die mensen behoor, die geen “begrip hebben voor de paradoxaliteit van Wet en Evangelie bij Luther”. Want ja: “vanuit die paradoxali­teit scheert hij Joden, Grieken en christenen over één kam”. Was het maar waar, waarde hoogleraar…

Is er een pamflet, rede, boek of Tischrede waarin Luther oproept om “grieken” ’al hun gebedsboeken […] van hen af [te nemen]’?
Vindt hij ergens dat chistenen het recht moet worden ontzegt door het land te reizen? Heeft hij geschreven “Geef de sterke grieken, Joden en christenen, mannen en vrouwen, bijl, spa, vlegel en schop en laat ze hun brood maar eens verdienen in het zweet huns aanschijns als alle andere kinderen van Adam. Confisqueer al hun eigendommen en verdrijf ze uit het land.”

Nee, professor Balke. Luther zegt zaken over de boeren, die hij niet over de prinsen zegt.

Ik roep ALLE Luther-geleerden op, om een eerlijke bloemlezing te maken uit al zijn Tafelreden, waarin een volledig beeld van de man wordt geschapen. Dan komen we misschien eens tot een verering van de standpunten alleen, die verdienen vereerd te worden, en niet van de man, die dat niet verdient, zo min als ik….

Ik hoop bij later gelegenheid hier op terug komen.

Op de redacties van dagbladen lijkt de merkwaardige stelling post te
hebben gevat, dat elke tekst die ter hunner burele beland ‘ruw’ en onaf is. Of het nu een overgenomen artikel uit een andere krant is, of een ingezonden brief.

Op 22 oktober 2007 verscheen in het Reformatorisch dagblad een
bericht dat verwees naar een artikel uit de Jerusalem Post van de dag ervoor “Link to First Temple found“. Los van de archeologische inhoud van het bericht, struikelde mijn oog over de laatste alinea:

“Onafhankelijke archeologen hebben scherpe kritiek op de be­kendmaking van de archeologi­sche autoriteiten. Volgens hen richten de werkzaamheden op de Tempelberg grote schade aan archeologisch bewijsmateriaal aan.”

De argeloze lezer moet wel menen, dat Israël weer eens foute dingen doet. Internationale archeologen, die natuurlijk ‘los’ staan van alle emotie rondom de vondsten, hebben kritiek, want Israël sloopt in het voorbij gaan archelogisch bewijmateriaal. Ach ja, die Joden weer.

Als we het artikel uit de Jerusalem Post echter lezen, krijgen we een ander beeld:

“But independent Israeli archeologists from the nonpartisan Committee Against the Destruction of Antiquities on the Temple Mount, who have repeatedly lambasted the Antiquities Authority for allowing Islamic officials to carry out the infrastructure work this summer, downplayed the findings.”

Aha, dus het gaat om Israelische archeologen die kritiek hebben op
een Israëlisch overheidsorgaan, omdat zij de Islamitische autoriteiten hun gang laten gaan in het slopen van antieke plaatsen. Dat is het beeld dat ik inderdaad al jaren ken, uit de berichten uit het Heilige Land.

Uw blogger meende dat de lezers van het RD op het verkeerde been waren gezet, door onnauwkeurig vertalen, dus hij klom in de digitale pen. Ik meldde o.a.:
“In het artikel is een aantal sleutelwoorden weggevallen, zullen we maar zeggen. Het gaat hier om Israëlische archeologen, die kritiek hebben op de Israëlische autoriteiten, omdat ze de ISLAMTISCHE BOUWwerkzaamheden op de tempelberg niet gewoon stil leggen, die al decennia lang archeologisch materiaal vernietigen. DAT lees ik in het artikel in de Jerusalem Post, waarnaar u zelf verwijst. Maar ik haal dat niet uit uw artikel. Wilt u mij en ik ben er van overtuigd een groot deel van uw lezers een groot plezier doen en hier op terug komen bij de eerst volgende gelegenheid?”

Waar ik op uit was, was een rectificatie. Wat er gebeurde was dat er een tekst werd gepubliceerd die op mijn email, ergens in der verte
gebaseerd was:
“In uw artikel is een aantal sleutelwoorden: het gaat om Israëlische…”

Ik werd er op straat op aangesproken: ‘ik las je ingezonden brief in de krant, maar ik begreep er niet veel van.’

Er was eens een woord ‘weggevallen’…

Overdenking kerkradio – nav Hand 11:26-30
lezen Hand 11:19-30

Luisteraars

Barnabas heeft Paulus opgezocht in Tarsen en daarna zijn ze samen naar Antiochië gegaan, en daar bleven ze een heel jaar. De volgelingen van de leer van de Apostelen worden hier voor het eerst `christenen` genoemd. Dat is een detail waar je snel overheen leest. Veelal werd de nieuwe leer aangeduid met de term “de weg van de Heere”, of “de weg van God” en in meerdere plaatsen in Handelingen zelfs kortweg als `de weg`. Zelfs Saulus vraagt vòòr zijn bekering brieven voor de synagogen in Damascus om hen die van de weg waren te kunnen vervolgen.
Maar hier dus voor het eerst `Christianos`. Een interessante notitie voor de geïnteresseerde in namen en de oorsprong van namen. Maar dat `werden genoemd` suggereert dat de omgeving, de buitenwacht die naam gaf. De leerlingen werden naar de Meester genoemd, en niet naar de Leer of naar de apostelen. Over ‘een open brief van Jezus zijn’ gesproken.

En dan komen er profeten uit Jeruzalem naar de gemeente in Antiochië. Er is niet zo vaak sprake van profeten in het Nieuwe Testament. Van Anna, de dochter van Fanuël staat dat ze profetes was. Profeteren is vaak: de woorden van God spreken. Het is geweldig om te zien waar haar `profetie` in zit: ze belijdt de Heere, en vertelt het tegen allen die de verlossing in Jeruzalem verwachten. Hier zou je lang bij stil kunnen blijven staan, maar het gaat ons hier niet om vanavond.

Een van onze profeten in Handeling 11 wordt met name genoemd, en in Hand. 21 weer. Agabus. De woorden van God die hij door mag geven zijn een profetie in de zin van een voorzegging. Er komt een grote hongersnood over de wereld, die ook gekomen is onder keizer Claudius, zo voegt Lucas toe.

Als er zo’n uitgebreide hongersnood is geweest moet die toch ook in wereldse bronnen uit die tijd vermeld zijn? De Joodse geschiedschrijver Flavius Josephus die in de 1e eeuw leefde vermeldt dat een zekere koningin Helena van Adiabene, die tot het Jodendom was overgegaan, in Jeruzalem was om te bidden in de tempel, en tijdens dat verblijf, tijdens die hongersnood kennelijk, stuurde ze dienaren naar Alexandrië om grote hoeveelheden graan te kopen.

Ook van Keizer Claudius is bekend dat hij meerdere maatregelen genomen heeft om de honger te bestrijden. Hongersnood vroeger zowel als nu is vaak een probleem van logistiek, van verspreiding van voedsel. In Afrika leiden bepaalde delen zware hongersnood, terwijl in het westen de winkels vol liggen. Zo ook in de Romeinse tijd: door een serie misoogsten was er groot gebrek aan graan over de hele antieke wereld. Alleen in Egypte was kennelijk genoeg. Elk schip dat graan vervoerde werd bevoordeeld, vooral in de wintermaanden, wanneer de Middellandse zee veel ruwer was. Schepen die juist dan graan in brachten waren door de keizer verzekerd voor schipbreuk in de winterstormen. De scheepseigenaar genoot belasting voordeel, als hij alleen zgn. `Latijnse rechten` had, werd hij Romeins staatsburger gemaakt, als het een vrouw was kreeg ze dezelfde privileges als een moeder van vier kinderen…

Zo hoog zat de nood kennelijk, en die maatregel is blijkbaar van grote invloed geweest. Daarvan kunnen we nog een frappant voorbeeld zien in de Bijbel en daarbij zijn we van onze wereldse bronnen weer terug in Handelingen. Het schip dat Paulus naar Rome vervoerde en uiteindelijk schipbreuk leed op Malta had 276 mensen aan boord. Bepaald geen vrachtschip met een paar passagiers; maar we lezen toch dat het schip graan een boord heeft op deze moeizame winterreis, en dat was niet slechts mondvoorraad, want we lezen in hoofdstuk 27:38, dat men om het schip te lichten het koren overboord wierp. Dat schip was ook weer afkomstig uit Alexandrië. En wellicht viel het onder de keizerlijke verzekeringsgaranties en wellicht is daar een grond in te vinden waarom men Paulus’ raad in de wind slaat om ter plekke te overwinteren en men toch probeert een haven op Kreta te bereiken, met desastreuze gevolgen…

Wat gebeurt er echter wanneer Agabus deze hongersnood voorspelt? Onmiddellijk besluiten de discipelen om een inzameling te houden en te sturen naar de broeders in Judea. Opmerkelijk. Dat is het eerste waar ze aan denken, kennelijk.

In de brieven van Paulus (aan o.a. de Corinthiers en Romeinen) zijn Macedonië en Achaje steeds een voorbeeld van hen die bereidwillig offeren (Macedonië zelfs `bovenmate`) voor de gelovigen in Jeruzalem. In de tweede brief aan Corinthe (hoofdstuk 8 en 9) houdt Paulus ze dat bewust voor: jullie zijn in alles overvloedig, dus wees dat ook in deze gave.
In Romeinen 15 staat er zelfs bij waarom de gemeente in Judea zo moet worden bedacht: `want indien de heidenen aan hun geestelijke goederen deelachtig zijn geworden, zo zijn zij ook schuldig hen met lichamelijke goederen te dienen`. M.a.w. de heidenen (in Griekenland) zijn deelachtig geworden aan de geestelijke goederen van de Joden, lees: de Heere Jezus en Zijn geestelijke gave (eerst de Jood en dan de Griek).

Agabus spreekt de woorden van God en de gemeenten beginnen, vooraf, in te zamelen.
Het doel van de gave van de Geest hier, de gave van de profetie, lijkt toch heel concreet om die in Antiochië tot een inzameling te brengen voor de gelovigen in Judea. Wij beklagen ons er wel eens over dat er zo weinig doorwerking van de Heilige Geest is, zo zeggen we dan. Ik denk wel eens, dat wij ons misschien niet altijd realiseren wat dat van ons zal vergen. Ik ken het verhaal van iemand die zo graag wilde dat hij de gave van genezing had. En, zei iemand toen tegen hem: wat ga je dan doen? Zeg je je baan op, om alle ziekenhuizen langs te gaan?

De Heere geeft een opdracht, en de daarbij behorende gave. Veel christenen zijn op zoek naar welke gave zij ontvangen zouden hebben. Misschien is het raadzamer te zoeken naar welke opdracht de Heere u geeft. Die geestesgave is in meer dan één opzicht een `gegeven`. Ik meen dat de Heere zal geven wat nodig is. Niet meer en ook niet eerder. Ook niet vóór het nodig is. Gaven van de Heilige Geest zijn niet als losse nummers verkrijgbaar. Ik weet niet hoe het met u zit, luisteraars, maar ik weet dat ik enorm naast m’n schoenen zou gaan lopen.

Dat het ons gebed zij, dat wij, hoe jong of oud, gezond of ziek we ook zijn, onze opdracht leren verstaan, en de gaven die God ons geeft, naast onze talenten, daarbij te gebruiken. Dat kan zijn dat u naar Centraal Azië moet gaan om aan een Bijbelvertaling te werken, en het kan zijn, dat u, op uw ziektebed, voor het behoud van uw buurman bidt.

Laat ons leven gevuld zijn met dat gebed, en ik ben er van overtuigd, dat de Heere het u bekend zal maken.