Er is een groep vrouwen in dit land die meent dat het niet goed is voor hun gezin wanneer zij vijf dagen per week buitenshuis werkt, en dat dat uiteindelijk ook niet bevorderlijk is voor hun eigen geluk. Laat er dan een politieke stroming zijn (van mannen of vrouwen) die dat punt overneemt en probeert te bevorderen, en een (of meerdere) stromingen (van vrouwen of mannen) die dat standpunt bestrijdt en het tegenovergestelde tracht te bereiken.
Zijn één van beide stromingen in een regering vertegenwoordigd, dan mogen we verwachten dat er ofwel gezins- ofwel vrouwencarrière-bevorderende maatregelen genomen worden door die regering.
Waar de schoen een democratie niet meer past is wanneer de rechterlijke macht een van beide ideeën verbiedt. Over hoe het verder gaat met een staat die zich op die manier bevestigd weet, kunnen we lezen in Orwell.
Waar de schoen op de andere voet wringt is dat in dat vrouwenstandpunt van de SGP (wat is dat precies? Het is behoorlijk in beweging…) het begrip regeerambt zo’n centrale rol speelt. Immers, waar er een conflict is tussen carrière binnen- en buitenshuis van de vrouw, maakt het niet uit of ze nu aan de lopende band staat of aan het hoofd van een regering. Om nog maar te zwijgen van die situaties waar er geen ander hoofdinkomen van een gezin is.
Maar ondertussen is deze maatschappij een Rubicon overgetrokken waarvoor maar al te veel precedenten zijn in de Europese geschiedenis, nog in de vorige eeuw.
Om een bekend staatsman te citeren, dit is niet het einde, het is zelfs niet het begin van het einde, maar misschien wel het einde van het begin…
